Każdy może jechać samochodem - Jacek Zadrożny - Fundacja Polskich Niewidomych i Słabowidzących „Trakt”

Cała procedura jest dosyć prosta. Po zarezerwowaniu przejazdu należy skontaktować się z kierowcą, by się dokładnie umówić co do miejsca odbioru. Uprzejmy kierowca chętnie zboczy z trasy kilka kilometrów, by zabrać pasażera blisko domu. Jednak nie jest to jego obowiązkiem i czasem trzeba się gdzieś przemieścić i dotrzeć na umówione miejsce. Podobnie jest u celu – kierowca może pasażera zostawić w mieście docelowym, acz nie jest zobowiązany dowieźć go pod dokładny adres. Jednak dotychczasowe doświadczenia pokazują, że raczej tak się dzieje. Oznacza to zatem, że przejazd odbywa się od drzwi do drzwi. Pieniądze przekazywane są w gotówce, dzięki czemu kierowca może po drodze zatankować lub opłacić bilet na autostradzie. Jeżeli się zgodzi, można się umówić także na przelew, co także mi się zdarzyło. Wszystko jest zatem dosyć proste, chociaż raczej dla samodzielnych osób niewidomych.

Uber, czyli coś w rodzaju taksówki

W dużych miastach Polski od pewnego czasu funkcjonuje firma Uber pochodząca z USA. Idea jest nieco podobna do BlaBlaCar, chociaż są też duże różnice. Pierwsza z nich to konieczność używania aplikacji mobilnej. Ja używam jej na iPhone, ale dostępna jest także dla systemu Android. Druga różnica to sposób płacenia, który jest bezgotówkowy. W aplikacji wprowadza się dane swojej karty kredytowej lub płatniczej, a opłata za przejazd pobierana jest automatycznie. Oznacza to dużą wygodę, bo przy sobie nie trzeba mieć gotówki, a jedynie smartfon.

Całość procesu zamawiania przejazdu odbywa się wewnątrz aplikacji. Należy kliknąć na przycisk “dokąd jedziemy?” i wpisać adres. Czasem można wpisać nazwę teatru, restauracji lub dworca kolejowego, bo wyszukiwarka korzysta z map Google i ułatwia znajdowanie. Zawsze jednak należy się upewnić, że wskazaliśmy prawidłowy adres docelowy. W oknie aplikacji trzeba też sprawdzić, czy aplikacja dobrze wykryła aktualne położenie, bo to właśnie z tego miejsca podejmie nas kierowca. Potem tylko kliknięcie na przycisk zamówienia i czekamy kilkanaście sekund, by dowiedzieć się, że przyjedzie po nas ktoś z ukraińskim imieniem i w samochodzie marki Skoda Fabia. Tak się bowiem złożyło, że to goście zza naszej wschodniej granicy coraz częściej jeżdżą jako kierowcy ubera.

W oknie aplikacji mamy przez cały czas informację o tym, za ile minut przyjedzie samochód. Osoby widzące mogą śledzić go na wyrysowanej mapie, ale nam musi wystarczyć czas. Aplikacja czasem się myli, więc warto uważać lub wręcz połączyć się z kierowcą, by go uprzedzić o tym, że jest się osobą niewidomą. Potem wsiadamy do samochodu, jedziemy, a na końcu żegnamy się i wysiadamy. Nie trzeba nic więcej robić. Bez żadnych napiwków, szukania kiosku do rozmienienia grubych pieniędzy, kręcenia się po całym mieście. Cała trasa jest monitorowana i jeżeli ktoś uzna, że został naciągnięty, może złożyć reklamację i w biurze Ubera obejrzą trasę i stwierdzą, czy reklamacja jest zasadna. Zaś na telefonie pojawi się powiadomienie o wysokości opłaty za kurs. Na adres email zaś przyjdzie nam wiadomość, z której możemy pobrać sobie rachunek. Tak więc wiemy na pewno, że podatki są zapłacone.

Ceny przejazdów w Uberze są stałe, ale zależą od kilku czynników. Pasażer może wybrać sobie lepszy samochód, jeżeli zdecyduje się na pojazd kategorii Select, a nie POP. Te pierwsze są nieco droższe. Cena wzrasta także, gdy pojazdów jest mało, na przykład podczas deszczu lub późną nocą. Jednak o tych zmianach taryfy pasażer jest informowany przed zamówieniem i nie musi się decydować. Więcej – może poprosić, by aplikacja poinformowała go powiadomieniem, gdy cena spadnie. Czas oczekiwania rzadko przekracza 5 minut, chyba że na mieście są duże korki. Przed zamówieniem możemy także poznać szacowany koszt kursu, który wyświetlany jest w oknie aplikacji. Nie zdarzyło mi się jeszcze, by ostateczny kurs nie mieścił się w podanym przedziale cenowym.

Problemy z korzystaniem z usług

Wszystko to wygląda bardzo przyjemnie, ale życie osoby niewidomej to problemy, których inni nie mają. Tutaj też można na takie się natknąć, więc warto podpowiedzieć, jak sobie z nimi radzić.

Zarówno w Uberze, jak i w BlaBlaCar najtrudniejsze jest zlokalizowanie samochodu, do którego chcemy wsiąść. Po pewnym czasie nabiera się w tym wprawy, ale na początek warto to robić z kimś widzącym. Samochód z BlaBlaCara często po prostu stoi gdzieś na parkingu, a naszym zadaniem jest znalezienie go na podstawie marki i numeru rejestracyjnego. Samodzielnie bardzo trudno to zrobić, więc należy szukać z czyjąś pomocą lub zadzwonić do kierowcy, by to on się odezwał. W obu aplikacjach mobilnych mamy do takiego kontaktu specjalny przycisk. Nie należy też liczyć, że samochód Ubera zawsze podjedzie do nas. Czasem odbiornik GPS może wskazać kierowcy miejsce oddalone o kilkadziesiąt metrów i w takiej sytuacji też warto dogadać się z kierowcą bezpośrednio.

Kłopotliwe bywa jeżdżenie z psem przewodnikiem. W BlaBlaCar trzeba obowiązkowo poinformować kierowcę o zamiarze zabrania psa, a kierowca może odmówić. Z kolei kierowca Ubera nie może odmówić zabrania psa przewodnika, bo byłaby to dyskryminacja. Jednak w Polsce bywa z tym różnie. Cała reszta jest już prosta, tania i bezpieczna. Wcale nie musimy mieć samochodu, by móc podróżować niemalże do woli takim pojazdem. Zachęcam do podróżowania w ten sposób i oceniania kierowców. W ten sposób można poznać wielu ciekawych i otwartych ludzi, którzy nie boją się kontaktu.>Dobrej podróży.

Jacek Zadrożny